Η αδικαιολόγητη απουσία από την εργασία συνιστά καλό λόγο απόλυσης.
Η αδικαιολόγητη απουσία από την εργασία συνιστά καλό λόγο απόλυσης.
Σε πρόσφατη απόφαση του το Ανώτατο Δικαστήριο ασχολήθηκε με το κατά πόσο η αδικαιολόγητη απουσία από την εργασία συνιστά νόμιμο λόγο απόλυσης χωρίς προειδοποίηση.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση απολύθηκε χωρίς προειδοποίηση εργαζόμενος («ΜΧ») σε εταιρεία διαμετακόμισης εμπορευμάτων που εργαζόταν ως οδηγός ανυψωτικών μηχανημάτων στο λιμάνι Λεμεσού. Τα γεγονότα ήταν ως εξής:
Στα τέλη Μαΐου 2008 ο ΜΧ είχε ζητήσει από την προϊστάμενη του όπως του δοθεί άδεια απουσίας 2 εβδομάδων από 27/06/08 μέχρι 10/07/08 με το αιτιολογικό ότι έπρεπε να μεταβεί στο Λονδίνο για να επιδιορθώσει την οικία του. Η προϊστάμενη του απέρριψε το αίτημα με τη δικαιολογία ότι κατά τη συγκεκριμένη περίοδο η εταιρεία θα έχει αυξημένο όγκο εργασίας. Του ανέφερε ότι θα έπρεπε να μιλήσει με τον αμέσως επόμενο προϊστάμενο Διευθυντή της εταιρείας.
Στις 27/06/08 ο ΜΧ ζήτησε ξανά από την προϊστάμενη του να του υπογράψει έγκριση άδειας απουσίας για την ίδια περίοδο λέγοντας της ότι έπρεπε να μεταβεί στο Λονδίνο λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε η εγγονή του. Η απάντηση της προϊστάμενης ήταν και πάλι η ίδια ότι δηλαδή δεν μπορεί να του εγκρίνει την άδεια και να απευθυνθεί στο Διευθυντή της εταιρείας. Η απάντηση του ΜΧ ήταν ότι θα απουσίαζε ούτως ή άλλως διότι έπρεπε να μεταβεί στο Λονδίνο.
Στη συνέχεια συντεχνιακός εκπρόσωπος του ΜΧ συναντήθηκε με το Διευθυντή της εταιρείας και του ζήτησε να εγκρίνει την άδεια αίτημα το οποίο και πάλι απορρίφθηκε λόγω του αυξημένου όγκου εργασίας τη συγκεκριμένη περίοδο.
Σε τρίτη συνάντηση που έγινε μεταξύ του ΜΧ και του Διευθυντή της εταιρείας στο λιμάνι Λεμεσού ο ΜΧ επανέφερε το αίτημα του λέγοντας μάλιστα ότι είχε ήδη αγοράσει τα αεροπορικά εισιτήρια. Ο Διευθυντής του απάντησε ότι δεν εγκρίνει την άδεια και ότι εάν απουσιάσει θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Ο ΜΧ τελικά απουσίασε χωρίς άδεια και σαν αποτέλεσμα τερματίστηκε η απασχόληση του χωρίς προειδοποίηση.
Κατά την πρωτόδικη διαδικασία στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών («ΔΕΔ»), κρίθηκε ότι ο τερματισμός των υπηρεσιών ήταν δικαιολογημένος. Ειδικότερα κρίθηκε ότι η απουσία του ΜΧ από την εργασία του χωρίς δικαιολογημένη αιτία και πολύ περισσότερο χωρίς προηγούμενη άδεια αποτελούσε παραβίαση ουσιώδους όρου της σύμβασης εργασίας που να δικαιολογεί άμεση απόλυση.
Τ0 ΔΕΔ εξέτασε επίσης κατά πόσο ήταν εύλογη η άρνηση των εργοδοτών να παρέχουν άδεια τη συγκεκριμένη περίοδο. Το ΔΕΔ έλαβε υπόψη τον αυξημένο όγκο εργασίας τη συγκεκριμένη περίοδο καθώς επίσης και το γεγονός ότι ο ΜΧ παρουσίασε 3 διαφορετικές εκδοχές ως προς το λόγο που ζητούσε άδεια απουσίας. Δηλαδή την πρώτη φορά είχε επικαλεστεί ως λόγο εργασίες στην οικία του στο Λονδίνο, τη δεύτερη φορά ότι ήταν άρρωστο στενό οικογενειακό του πρόσωπο και την τρίτη φορά ανέφερε στο Διευθυντή της εταιρείας ότι είχε ήδη αγοράσει τα εισιτήρια χωρίς να αναφέρει λόγο. Το ΔΕΔ έκρινε ότι υπό τις περιστάσεις ήταν λογική η απόφαση του εργοδότη να τερματίσει την απασχόληση αφού επρόκειτο για αυθαίρετη απουσία από την εργασία. Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη επίσης την μακρόχρονη υπηρεσία του ΜΧ στην εταιρεία χωρίς οποιαδήποτε παραπτώματα γεγονός όμως που δεν αναιρούσε τη σοβαρότητα του παραπτώματος της απουσίας χωρίς άδεια.
Το Ανώτατο Δικαστήριο με την απόφαση του υιοθέτησε στο σύνολο του το σκεπτικό του πρωτόδικου Δικαστηρίου κρίνοντας ότι η απόφαση των εργοδοτών ήταν υπό τις περιστάσεις εύλογη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι δεν παραβιάστηκε το δικαίωμα ακρόασης του εργαζομένου ούτε οι εργοδότες είχαν υποχρέωση να τον καλέσουν για να ακούσουν το λόγο της απουσίας του πριν τον απολύσουν διότι τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόλυση του δηλαδή ότι απουσίαζε από την εργασία του χωρίς άδεια και χωρίς τη συγκατάθεση των εργοδοτών ήταν αδιαμφισβήτητα, επομένως δεν υπήρχε οτιδήποτε άλλο να διερευνηθεί ή να ερωτηθεί.
Συνεπώς το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση αποδεχόμενο πλήρως την απόφαση και το σκεπτικό του ΔΕΔ.
Καταληκτικά μία παρατήρηση. Βλέπουμε από την απόφαση ότι η απόλυση έλαβε χώρα στις 27/06/2008. Δεν γνωρίζουμε πότε εκδόθηκε η απόφαση του ΔΕΔ αλλά αυτό πιθανόν να έγινε το 2010, ή 2011. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου εκδόθηκε στις 07/07/2017 δηλαδή 9 χρόνια και 10 μέρες από την ημέρα απόλυσης. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά για τη καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης στη Κύπρο.